W życiu wewnętrznym grupy posługują się właściwie tylko telefonem, maszyną do pisania i kserokopii, magnetofonem, piórem i długo­pisem, minikomputerem. Korzystają z kameralnych pomieszczeń do dyskusji, seminariów, sympozjów i „szkół letnich” o charakterze koleżeńskim, jak też z usług poczty do wymiany listów, preprintów, nadbitek. „Niewidzialne zrzeszenia” są, i chcą być, grupami wysoce autarkicznymi. Mają własną problematykę poznawczą, własną kadrę mistrzów i adeptów, własn:) sieć form naukowego komunikowania się. Kręgi wierzchołka piramidy autorytetów, mające status najwyższych kole­giów „arcykapłańskich”, osiągają taką miarodajność, że wydawcy, redakcje, organizatorzy spotkań i posiedzeń naukowych potrzebują do swej nobili­tacji lub podwyższenia swej punktacji na giełdach świata nauki tekstów lub oracji tych „arcykapłanów”.