Życie naukowe we wspólnocie cechowej uczonych powinno być najważniejszą „szkoła charakteru naukowego”1?. Ważne jest zatem: kto i jak gra rolę autorytetu naukowego. Od autorytetów tych zależy bowiem w znacznej pąierze wywiązywanie się owych wspólnot z funkcji „szkół charakteru naukowego”.’ Autorytety naukowe spełniaja doniosłe funkcje w procesie kształcenia adeptów i swych kolegów. Działalność ich w tej materii bywa wszakże oceniana przez jednych jako eufunkcjonalna, a przez drugich jako dysfunkcjonalna. Eufunkcjonalność i dysfunkcjonalność tej działalności można zaś rozpatrywać w aspekcie trzech racji, które nie sa tożsame i nie musza być z sobą zgodne, tzn, racji wzrostu nauki, czyli rozwoju teorii i metody, oraz osobowości uczonego jako twórcy wartości poznawczych; racji dobrego współżycia i współpracy ludzi nauki jako kolegów i ich satysfakcji osobistej z wykonywanej pracy naukowej; racji udziału nauki w rozpoznawaniu i rozwiązywaniu problemów istotnych dla zinstytucjonalizowanej praktyki społecznej.