Życie naukowe we wspólnocie cechowej uczonych powinno być najważ­niejszą „szkoła charakteru naukowego”^1?. Ważne jest zatem: kto i jak gra rolę autorytetu naukowego. Od autorytetów tych zależy bowiem w znacznej pąierze wywiązywanie się owych wspólnot z funkcji „szkół charakteru nauko­wego”.’ Autorytety naukowe spełniaja doniosłe funkcje w procesie kształcenia adeptów i swych kolegów. Działalność ich w tej materii bywa wszakże oceniana przez jednych jako eufunkcjonalna, a przez drugich jako dysfunk­cjonalna. Eufunkcjonalność i dysfunkcjonalność tej działalności można zaś rozpatrywać w aspekcie trzech racji, które nie sa tożsame i nie musza być z sobą zgodne, tzn, racji wzrostu nauki, czyli rozwoju teorii i metody, oraz osobowości uczonego jako twórcy wartości poznawczych; racji dobrego współżycia i współpracy ludzi nauki jako kolegów i ich satysfakcji oso­bistej z wykonywanej pracy naukowej; racji udziału nauki w rozpozna­waniu i rozwiązywaniu problemów istotnych dla zinstytucjonalizowanej prak­tyki społecznej.