Ocena wyników kształcenia ustawicznego nauczycieli należy do zadań najtrudniejszych. W literaturze specjalistycznej Wskazuje się przede wszystkim na złożoność samych metod pomiaru efektywności. Wprawdzie nietrudno jest nakreślić parametry oceny, ale bardzo trudno jest wdrożyć je w życie. Stosowane dotychczas oceny są cząstkowe i mogą być odnoszone do niektórych tylko elementów procesu kształcenia. Dotyczy to przydatności programu określonej formy kształcenia, może dotyczyć wykładowców, pomocy naukowo-dydaktycznych, słuchaczy lub warunków. Analiza i ocena tych elementów stanowi ważną przesłankę dla określenia efektywności kształcenia, wpływu jednego z tych elementów na inne, oczywiście w ramach tych samych układów. Chodzi jednak o to, ażeby uzyskać odpowiedź na pytanie, jakie mianowicie zmiany dokonały się u uczestników kursu czy studium na skutek ich udziału w danej formie zorganizowanego kształcenia. Oczywiście istnieje pewien stały zespół elementów, które trzeba brać pod uwagę w ocenie skuteczności określanej formy kształcenia ustawicznego. Podstawową sprawą jest jak uczy prakseologia precyzyjne określenie celów kształcenia. W ten sposób ustalamy, w jakim stopniu powinny zmienić się wiedza, umiejętność i myślenie uczestnika kształcenia w wyniku danego cyklu kształcenia w porównaniu ze stanem wyjściowym, tj. początkiem cyklu. Ale tu znów zaczyna się problem, jak dokonywać pomiaru i oceny owego stanu wyjściowego.