Autorytety pierwszego typu rozwijają przede wszystkim wyobraźnię naukową, gdyż prezentują swą działalnością osobowość „konceptualisty-problematysty”, autorytety drugiego typu przeka­zują wiedzę i umiejętności oraz nieodzowne w życiu codziennym zasady niezbędne do prawidłowego wykonywania zawodu. Autorytety trzeciego typu uczą natomiast kierowania pracą zespołowa i obmyślania zadań dla zespołów. Gdy planuje się na wielka skalę rozwój kadr naukowych i tworzy specjalne systemy edukacji adeptów (jak np. studia doktoranckie), to sprawa funkcji autorytetów, w aspekcie ich roli kreatorów intelektu i morale mło­dej kadry, staje się jednym z kluczowych zagadnień polityki wobec twór­ców nauki i ich wytworów.