Jak już nadmieniono, wskazane wyżej funkcje autorytety spełniają, za­sadniczo. jako nieformalne kręgi elitarne, zdarza się jednak, że występują też jako gremia instytucjonalne. Najważniejsze wszakże, aby autorytety dzia­łały na rzecz utrzymania lub wprowadzenia wspólnie uznanego stanu rzeczy, choć na zasadzie „jedności w różnorodności”, tzn. zgadzając się wprawdzie na pewne rozwiązania, lecz równocześnie zachowując swe prawa do prowa­dzenia między sobą sporów i korzystając z tych praw. Różne rodzaje nauk cechuje swoista specyfika. Paradygmat sprawia, że consensus omnium przy­biera postać „zasady jednomyślności”, gdy paradygmatu brak, consensus obejmuje tylko autorytety miarodajne dla części wspólnoty cechowej danej dyscypliny (np. dla społeczności szkoły naukowej).