Sprawi) o zasadniczej doniosłości dla autorytetów naukowych, które przy­wiązują wagę do spełnianej funkcji kulturotwórczej i dbają o swój status społeczny, jest zaufanie do ich walorów intelektualnych i moralnych zara­zem. Bez takiego zaufania trudno poważnie mówić o funkcjonowaniu ko­gokolwiek jako autorytetu naukowego. Nawet quasi-autorytety, kreowane „prawem kaduka”, starają się, aby obdarzano je owym zaufaniem. Zabiega­ją tedy o istnienie w odpowiednich kręgach naukowych przekonania, iż są autorytetami z prawdziwego zdarzenia, tzn. zawdzięczającymi swój status własnym walorom intelektu i morale oraz odpowiednim osiągnięciom nauko­wym.