Dwa ostatnie natomiast, jeśli nie występują w towarzystwie zasług któregoś z pięciupierwszych rodzajów, upoważniają tylko do mówienia o takim autorytecie uczonego, który wprawdzie ma znaczenie w sprawach życia naukowego, ale właściwie nie jest autorytetem naukowym. Parafrazując Pascala, powiemy: „Uczony jest pełen potrzeb . Uczeni należą wszakże do wspólnot naukowych, które różnią się między, sobą hierarchią wartości i potrzeb. Poszczególne grupy i kręgi uczonych preferują właściwe sobie wzorce myślenia i działania, co znajduje wyraz w zróżnicowa­niu oczekiwań i wymagań stawianym autorytetom naukowym. Wskażemy trzy kategorie społeczności ludzi nauki różniące się charakterem potrzebnych im autorytetów do funkcjonowania mikrokultur myślenia i działania naukowego.