Nie można ich także usunąć, ani przestać je stwarzać. Można tylko jedne autorytety zastępować innymi. Uczeni w całych dziejach nauki wciąż tworzą i burzą autorytety. Są jakby „skazani” na powoływanie ich do życia, a także na pomniejszanie i unieważnianie już powołanych — na podobień­stwo Camusowego Syzyfa.O   trwałości kulturowej autorytetów w nauce świadczy nie tylko ich ścisły związek z tradycją myślenia i działania naukowego, lecz przede wszy­stkim spełnianie takich funkcji, bez których nauka nie . może egzystować. W aspekcie ciągłości „tradycji naukowej” wypada stwierdzić, iż autorytety gwarantują stabilność wzorów myślenia i działania naukowego, a także są inicjatorami i promotorami ich zmiany. Dzięki autorytetom trwa „tradycja naukowa” obu stopni: respektowania mitów i ich kontestowania.