W miarę rozwoju nauki i przemian w oświacie programy kształcenia ustawicznego nauczycieli powinny być wzbogacane nowymi treściami, teoriami, a nawet hipotezami. Pozwoli to na utrzymywanie stałego kontaktu z postępem nauki i przemian w oświacie. Większej elastyczności wymaga również organizacja pracy dydaktycznej. Obecne formy doskonalenia i kształcenia nauczycieli obliczone są na potrzeby masowe, na tzw. przeciętnego nauczyciela. Brak natomiast rozwiązań uwzględniających potrzeby nauczycieli wybitnych, twórczych, o rozwiniętych zainteresowaniach naukowo-badawczych. Stwarzając warunki wyzwalające inicjatywę i twórczość nauczycielską, trzeba też rozwinąć system premiowania nauczycieli zdolnych i wybitnych, wprowadzić metody kształcenia ściśle związane z pracą naukowo-badawczą. Mówiąc o zmianach mamy tu na myśli przede wszystkim samodoskonalenie się systemu kształcenia ustawicznego w trakcie jego ewolucji wynikającej z dostosowania się do nowych zadań. System ten powinien oczyszczać się z balastu zadań, z treści i form organizacyjnych, które straciły swoje znaczenie w nowych warunkach. Jednakże ów proces „samooczyszczania się”, dostosowywania się do nowych zadań, musi zakładać pewnego rodzaju „konserwatyzm” ograniczający niepożądaną zmienność. Innymi słowy, chodzi o to, by „małym organizacjom” nie towarzyszyły „duże dezorganizacje”.