Autorytet naukowy to sprawa miarodajności uczonego. Chodzi tu zaś o  stopień, zasięg i trwałość miarodajności. Te trzy podstawowe wymiary autorytetu naukowego pozwalają wyróżnić kategorie biegunowe. Jeśli chodzi 0    stopień miarodajności, będą to: a) autorytety, których uznawanie graniczy z sakralizacją i dogmatyzacją i które wywierają przemożny wpływ na intelekt morale „wyznawców”; b) autorytety, które wprawdzie uważa się za godne uwagi, ale nawiązywanie do nich, powoływanie się na  nie, uczenie się od nich nie jest nakazane przez opinio communis środowiska lub wspólnoty naukowej. Gdy mowa o zasięgu miarodajności, wypada wyróżnić dwie pary kategorii biegunowych: a) autorytety uznawane w międzynarodowym środowisku naukowym, w skali światowej i autorytety uznawane w małym światku prowincjonalnego środowiska naukowego; b) autorytety miarodajne w obrębie wszystkich <albo prawie wszystkich) dyscyplin nauki i autorytety miarodajne w obrębie wąskich specjalności, w wycinkowych subdyscyplinach.