Gdyby nawet udało się uwolnić nauczyciela od zadań nie związanych z pracą dydaktyczno-wychowawczą, sam system oświaty będzie stawiał nauczyciela wobec dynamicznie zmieniających się wymagań. System kształcenia ustawicznego, proponując programy kształcenia w zależności od potrzeb, stwarza szansę rozwiązania tego dylematu. W doborze treści programy kształcenia ustawicznego będą mogły uwzględniać indywidualne cechy poszczególnych nauczycieli, ich doświadczenia, podejmowane przez nich nowe role zawodowe i społeczne. Już obecny podział pracy w szkolnictwie wymaga od nauczyciela spełnienia szeregu różnych zadań, do których nie zawsze jest odpowiednio przygotowany,
a które są na tyle ważne, że nie można pozwolić na „luksus niekompetencji”. Do zadań tych trzeba zaliczyć funkcje kierownicze, pracę w nadzorze pedagogicznym, wykonywanie nowych zadań dydaktycznych, wychowawczych czy opiekuńczych. Sytuacje takie powstają również wtedy, gdy zachodzi potrzeba wprowadzenia do kształcenia szkolnego nowej dyscypliny (przedmiotu) i przysposobienia nauczycieli do prowadzenia tego przedmiotu. Tak np. było w naszym szkolnictwie z elementami filozofii, etyki, wychowania obywatelskiego itp. Sytuacje te powstają również w wyniku reform szkolnych, zmian strukturalnych w szkolnictwie, uruchamiania nowej sieci szkolnej itp. System kształcenia ustawicznego musi wtedy dysponować odpowiednimi propozycjami programowymi i oczywiście warunkami materialno-organizacyjnymi, by umożliwiać nauczycielom uzupełnienie kwalifikacji czy nawet rekwalifikacji.