W społeczeństwie uczonych funkcjonującym w normalnych warunkach autorytetem zostaje ten, kto legitymuje się takimi zasługami, jak:     wytyczanie nowych dróg w myśleniu i działaniu naukowym, zwłaszcza zaś istotnie znaczący udział w dokonaniu „rewolucji naukowej”;  poważne osiągnięcia w zakresie tworzenia wiedzy naukowej, tzn. w bu­dowaniu teorii lub doskonaleniu metody, lecz na gruncie uznanego kanonu myślenia i działania naukowego;mistrzostwo W prowadzeniu poszukiwań i dociekań, jak też znaczące sukcesy w tej mierze, lecz przede wszystkim wirtuozeria w rozwiązywaniu konkretnych problemów w toku wzorowo prowadzonych badań;mistrzostwo w kształceniu .kadr naukowych, będącym edukacją facho­wą i moralną zarazem;   mistrzostwo w organizowaniu działalności naukowej, polegające na takim kierowaniu zespołem badawczym lub seminarium uniwersyteckim, które pozwa­la łączyć uzyskiwanie przez małą grupę efektów poznawczych z osiąganiem przez członków grupy satysfakcji osobistej z udziału w pracy grupy.