O wzajemny związek między zasobem wiedzy teoretycznej a umiejętnościami praktycznymi, koniecznymi dla efektywnego wykonywania zawodu. Chodzi tu o właściwe proporcje między teorią a praktyką w czasie studiów, między kształceniem kierunkowym a kształceniem pedagogicznym. Dotychczas z reguły występowały mniejsze lub więkśze sprzeczności między kształceniem kierunkowym a przygotowaniem do zawodu. Wyrażało się to w konfliktach i napięciach między kształceniem „dla samej wiedzy” a instrumentalnymi walorami tego kształcenia, w ciągłym, często ostrym dialogu między zwolennikami tzw. akademickości a rzecznikami profesjonalizmu w kształceniu nauczycieli. Jak przezwyciężyć sprzeczność między kształceniem kierunkowym a pedagogicznym i doprowadzić do integracji tego kształcenia? Dotychczas w wielu uczelniach kształcenie kierunkowe oparte jest na tradycyjnym modelu akademickim, który nie respektował kształcenia pedagogicznego. W praktyce więc kształcenie kierunkowe nie jest powiązane z kształceniem zawodowym. Stąd postulat funkcjonalności treści doskonalenia, użyteczności wiedzy zdobywanej w procesie kształcenia nauczycieli w ich pracy dydaktyczno-wychowawczej jest postulatem podstawowym. Jednakże obiektywne ustalenie, co mianowicie jest użyteczne dla nauczyciela, nie jest sprawą łatwą.