Przemiany w nauce, będące zmianami w strukturze wiedzy i systemach czynności, wpływają na wspomniane już cztery wymiary miarodajności auto­rytetów właściwym środowiskom i wspólnotom uczonych cywilizacji naszej epoki. Postępująca od dłuższego już czasu (wyraźnie od drugiej połowy XVIII   w., a nasilająca się zdecydowanie po I, a zwłaszcza po II wojnie światowej) demokratyzacja stosunków społecznych w świecie ludzi nauki idzie w parze z postępującą specjalizacją (tematyczną lub problemową) i postępującą paradygmatyzacją w różnych segmentach gmachu nauk. W re­zultacie, w porównaniu z autorytetami dawnymi, autorytety naszej epoki są w mniejszym stopniu „obowiązujące” dla uznających je, rzadziej są auto­rytetami kompletnymi, częściej natomiast uznawane są w obrębie całej wspól­noty cechowej danej dyscypliny, bardziej cenione za osiągnięcia’ w tworze­niu teorii lub metody niż za udatność w kierowaniu drogą życiową adeptów, mniej długowieczne, a przy tym obowiązują na mniejszych obszarach archi­pelagu dyscyplin i subdyscyplin.