Drugie cechuje zaś dbałość o: a) własną pozycję i rolę, zapewnienie sobie znacznych korzyści, wpływów i przywilejów bez wykazywania poważ­nej i rzetelnej troski o potrzeby ludzi własnej społeczności i bez liczenia się z ich dążeniami; b) niedopuszczenie do pojawienia się wewnątrz spo­łeczności znaczącej opozycji wobec własnej hegemonii, bez oglądania się na stan kultury ogółu społeczności i poziom ich twórczości naukowej; c) edu­kowanie adeptów społeczności w duchu konformizmu wobec swych twierdzeń i wskazań celem zabezpieczania trwałości swej hegemonii; d) zapewnienie dystansu społecznego między sobą a ogółem społeczności, uniemożliwiają­cego kontrolę ze strony ogółu; e) niedopuszczenie do szerzenia się w obrę­bie społeczności idei, teorii, koncepcji, doktryn pochodzących z zewnątrz, zagrażających stabilności własnej hegemonii; 0 konserwowanie struktury wiedzy i systemu pracy naukowej, organicznie związanych z ową hegemonią; g) działalność merytoryczną społeczności, przyczyniającą się do umacniania i podwyższania własnej pozycji w świecie nauki.