Miarodajność owa pozwala tym kręgom w znacznej mierze „uwolnić się” od kontroli społecznej ze strony og4łu osób wchodzących w skład wspólnot naukowych, a także poważnie osłabia tę kontrolę ze strony autorytetów niższych szczebli hierarchii luminarzy nauki. Pojmowanie i traktowanie przez autorytety swych ról zależy w znacznej mierze od tego, czy należą do „elit-arystokracji”, czy też do „ełit-oligarchii”. Arystoteles pojmuje arystokrację jako elitę nastawioną altruistycznie, zaś oligarchię jako elitę nastawioną egoistycznie, gdy chodzi o stosunek do.potrzeb społeczności, w której elita jest kręgiem sprawującym władzę. Jeśli zastosujemy Arystotelesowe rozróżnienie do elit w społeczeństwie uczonych, wówczas okaże się, iż: a) dla normalnego życia naukowego stanem naturalnym jest hegemonia elit składających się z autorytetów; b) elity te mogą być „arystokratyczne” albo „oligarchiczne”.