Można też bez przesady stwierdzić, że stopień rozwoju wiedzy metodologicznej w opracowaniu programów stanowi główne kryterium dojrzałości danego systemu edukacji kadr nauczycielskich (przede wszystkim dlatego, że punktem wyjścia musi tu być dojrzała koncepcja roli i modelu nauczyciela współczesnej szkoły, to zaś wymaga systematycznej współpracy specjalistów w zakresie kształcenia kierunkowego, pedagogicznego, psychologicznego i filozoficznego). Idzie nie tylko bowiem o to, by nauczyciel był przygotowany do podjęcia pracy, do korzystania z usług wyspecjalizowanych instytucji kształcenia ustawicznego, ale by był również przygotowany do kierowania własnym rozwojem zawodowym, rozwojem własnej osobowości. Jak z powyższego wynika, w opracowywaniu programu kształcenia ustawicznego trzeba uwzględniać przynajmniej kilka kryteriów podporządkowania i systematyzacji jego elementów składowych stosownie do funkcji, jakie dany program ma spełniać w procesie ciągłego kształcenia, i rozwoju nauczyciela. Oczywiście, łatwiej jest skonstruować program opierając się na jednym kryterium, np. kryterium przydatności dydaktycznej. Wtedy dokonuje się selekcji według danej zasady dydaktycznej, np. stopnia trudności danego materiału i jego przydatności praktycznej, orzekając, że ten właśnie, a nie inny zespół twierdzeń ma być stosowany w określonym typie sytuacji dla realizacji określonych celów praktycznych bądź też określonej roli społecznej.