Przejście od dotychczasowych rozwiązań w kształceniu i doskonaleniu nauczycieli do systemu kształcenia ustawicznego będzie wymagać znacznej rewizji metodologicznych podstaw opracowania programów. Inaczej bowiem podchodzi się do opracowania programów, kiedy kształcenie i doskonalenie zawodowe ujmujemy jako zupełnie odrębne struktury, inaczej zaś, gdy traktujemy je jako proces ciągły. Zmiany w programach kształcenia ustawicznego kadr oświatowych nie mogą sprowadzać się do modyfikacji dotychczasowych programów kształcenia i doskonalenia. Idzie tu o zmiany zasadnicze, o zmiany samej struktury programów, dostosowanej do rozwoju zawodowego nauczyciela, różnych etapów tego rozwoju oraz do różnych potrzeb nauczyciela, a więc potrzeb zawodowych, społecznych, kulturalnych, światopoglądowych itp. Krótko mówiąc, programy kształcenia powinny uwzględniać ciągłość w czasie, a więc odpowiadać ewolucji potrzeb od chwili wyboru zawodu, w czasie kształcenia w uczelni, podczas startu w zawodzie aż do końca kariery zawodowej a także powinny uwzględniać ciągłość w przestrzeni, zakładającą współdziałanie wszystkich ogniw i instytucji umożliwiających wszechstronny rozwój osobowości nauczyciela.