Należąc do elity ludzi nauki, ma się znacznie lepszy status co najmniej w obrębie własnej społeczności profesjonalnej lub we własnym środowisku pracowniczym. Najczęściej jednak autorytety naukowe sensu proprio mają lepszy niż inni uczeni status nie tylko wewnątrz tych dwóch rodzajów zbiorowości. Reinterpretacja autorytetów jest nie tylko rewizją istniejącej struktury wiedzy i systemu pracy naukowej, jest też rewizją struktury społecznej świata ludzi nauki, a w każdym razie rewizją struktury elity danego segmentu społeczeństwa uczonych. Nic dziwnego, że autorytety bronią swych pozycji (jednostkowo i zbiorowo) w imię uznawanych racji doktrynalnych i swych interesów społecznych zarazem. Należąc do elit, różnią się od innych kategorii ludzi nauki „kątami widzenia”. Nie powoduje to wszakże rozpadu środowisk lub wspólnot, do których autorytety należą.