Dwa typy krytyki „mitów naukowych” są również dwoma typami krytyki autorytetów z nimi związanych. Autorytety i mity oraz ich krytycy i krytyka stanowią składniki konkretnych tradycji myślenia i działania naukowego. Dzieje nauki świadczą równocześnie o: a) normalności krytykowania i kwe­stionowania poszczególnych autorytetów, jak też zastępowania jednych auto­rytetów innymi, nowymi; b) niemożliwości wyeliminowania autorytetów z ży­cia społeczeństwa uczonych, tzn. z życia środowisk i wspólnot naukowych oraz z życia personelu merytorycznego instytucji naukowych. Zwalczanie autorytetów przypomina zwalczanie tradycji, mitu lub sacrum.