Kręgi wierzchołka piramidy autorytetów są do­statecznie miarodajne dla zbioru osób tworzących niższe kręgi piramidy, aby zapewnić sobie szerokie, poważne i trwałe uznanie w odpowiednich środowiskach i wspólnotach naukowych. Mamy tu do czynienia z hegemo­nią wśród „pospólstwa” za pośrednictwem niższych kondygnacji „stanu szlacheckiego”, któremu ton nadaje magnateria i arystokracja jako warstwa najwyższa i przewodząca. Na wierzchołku piramidy konstytuują się „niewidzialne zrzeszenia” będące nieformalnymi wspólnotami mistrzów i uczniów, a mające charakter koleżeński ludyczny zarazem. Ludzie ci maja poczucie własnej daleko posuniętej odrębności w świecie uczonych; będąc poważnie wyobcowani, starają się stan ten utrzymać. „Niewidzialne zrzeszenia” to swoista reakcja na „naukę masowi)”, będącą jednocześnie „nauką biurokratyczną”, a także wyraz ?ary- stokratyzmu w postawie luminarzy i ich uczniów wobec społeczeństwa uczo­nych jako całości.