Dotychczas podejmowane decyzje o powoływaniu różnych instytucji i form kształcenia i doskonalenia nauczycieli opierano na różnych kryteriach i zasadach. Zróżnicowanie to pogłębia fakt, że szereg instytucji i organizacji państwowych oraz społecznych miało decydujący wpływ na rozwój instytucji i form kształcenia i doskonalenia nauczycieli, a kierowano się przy tym własnym wyczuciem potrzeb w tym zakresie. W tej sytuacji formowanie jednolitego systemu kształcenia ustawicznego nauczycieli jest zadaniem złożonym, przede wszystkim ze względu na różnorodność instytucji zajmujących się tą problematyką oraz utrzymujące się znaczne zróżnicowanie poziomu kwalifikacji nauczycieli. Wprawdzie procesy dokonujące się w zawodzie nauczyciela zmierzają w kierunku integracji tego zawodu, zwłaszcza jeśli chodzi o poziom wykształcenia, jednakże przy obecnej strukturze wykształcenia i kwalifikacji nauczycieli organizacja systemu kształcenia ustawicznego w skali masowej raczej nie jest możliwa. Nie jest bowiem możliwe zorganizowanie takiego systemu, który uwzględniałby obecną różnorodność kwalifikacji i potrzeb, a zarazem stwarzał wystarczająco korzystne warunki do perspektywicznych rozwiązań instytucjonalnych. Wymaga to zrealizowania pełnych programów rozwoju kwalifikacji we wszystkich grupach nauczycieli z uwzględnieniem ich specyficznych potrzeb. Podjęte decyzje i obecne rozwiązania w kształceniu nowych nauczycieli oraz dokształcaniu i doskonaleniu pracujących zmierzają w tym właśnie kierunku. Dziś proces kształcenia ustawicznego można racjonalnie organizować przede wszystkim w (odniesieniu do tej grupy nauczycieli, która ma studia magisterskie.