Historyczność paradygmatów oraz związanych z nimi teorii, metod i autorytetów polega też na tym, iż są komponentami kultury konkretnych wspólnot nauko­wych, które są cząstkami substancji ludzkiej konkretnych sekwencji dzie­jów nauki. Krytyka autorytetów, zmiany statusu i funkcji autorytetów uznawanych, zastępowanie autorytetów dotychczas uznawanych nowymi, będącymi uprzed­nio często antyautorytetami — to przejawy normalnego życia naukowego zgodnego z „tradycją naukową”, którą autor Logiki odkryć naukowych tak oto charakteryzuje: „Często dyskutuje się i rozprawia o tym zdumiewającym zjawisku, jakim jest tradycja naukowa. Niemniej często zastanawiamy się nad przedziwnym faktem, który nastąpił gdzieś w Grecji w szóstym i piątym wieku przed Chrystusem. […] Moim zdaniem filozofowie greccy wprowa­dzili taką mniej więcej innowację: zaczęli rozstrząsać zjawiska i dyskutować nad nimi, zamiast przyjmować bezkrytycznie tradycję religijną jako coś stałe­go i niezmiennego.