Interesować nas będą nie tylko te sytuacje, w których autorytety spełniają swe funkcje jednostkowo, lecz także te, w których rezultat zależy od działania wielu autorytetów równocześnie. Funkcje autorytetów rozpatrywać będziemy tylko w obrębie świata nauki. Uważamy też, że grupy i instytucje zawdzięczają w nauce swą pozycję głównie inwencji i aktywności poszczególnych uczonych jako twórców i wychowawców, badaczy i nauczycieli. Badanie charakteru autorytetów naukowych, zwłaszcza zaś ich statusu i funkcji, pozwala wiele zrozumieć i wyjaśnić, gdy chodzi o dialektykę ważniejszych wątków i składników kultury myślenia i działania naukowego. Myślimy tu o dialektyce tradycji i innowacji, ewolucji i dyfuzji, reformy i rewolucji, mitu i krytycyzmu, integracji i secesji, ortodoksji i hetero- doksji, koherencji i utylitaryzmu, uniwersalizacji i specjalizacji.