Sposób grania tych ról musi pozostawać w zgodzie z wzorami kulturowymi autorytetu naukowego. Utrwalenie się zaś w kulturze wspólnoty naukowej wzoru, jakim jest autorytet zaspokajający „wymogi instrumentalne” i „potrzeby integratywne”, częstokroć wiedzie do instytucjonalizacji autorytetów. Samo zaspokajanie potrzeb sprzyja natomiast mitologizacji autorytetów. Dzięki pomocy autorytetów można zostać przyjętym do liczących się to= warzystw naukowych, uzyskać stałą pracę w . liczącym się ośrodku badań naukowych. Od nich też zależy w znacznej mierze nadawanie dystynkcji uważanych za świadectwa osiągania kolejnych szczebli w karierze naukowej.