Można więc mówić o dwóch znaczeniach określeń: „autorytety uniwersalne” i „autorytety partykularne”. Co się zaś tyczy trwałości miarodajności, to wypada tu wyróżnić: a) autorytety długowieczne, uznawane przez wiele pokoleń ludzi nauki, mające zatem znaczenie dla trwałości wzorów kultury myślenia i działania naukowego, ujawniające przez długi czas żywotność w środowiskach i wspólnotach uczonych; b) autorytety krótkotrwałe, liczące jeden sezon żywota, kreowane na fali koniunktury, która rychło się zmienia, lub pod wpływem fascynacji, która szybko przechodzi. Miarodajność uczonego ma jeszcze czwarty wymiar: zakres treści. Wyróżnimy tu autorytety kompletne i autorytety niekompletne.