Wyróżnimy tedy dwa typy krytyki „mitów naukowych”: reformatorską i rewolucyjną. Działalność krytyków prowadząca do reinterpretacji i rewa¬loryzacji, a w konsekwencji do zmian w strukturze, statusie i funkcji tych mitów: a) ma charakter reformy, jeśli krytykujący akceptują rdzeń mitu i starają się salwować go; b) jest poczynaniem rewolucyjnym, jeśli kryty¬kujący kwestionują i negują mit in toto, a więc wraz z rdzeniem. Krytycy- reformatorzy zmuszeni są walczyć na dwa fronty: przeciw konserwatystom broniącym mitu w całości i przeciw rewolucjonistom atakującym ten sam mit w całości. Krytycy-rewolucjoniści natomiast walczą na jednym froncie: przeciw wszystkim obrońcom i rzecznikom mitu.