Autorytety szczytowych szczebli drabiny hierarchii ujawniają, w stopniu większym niż inne, tendencję do stawania się „kolegiami arcykapłańskimi” w znacznej mierze wyalienowanymi z szerszych środowisk, z liczniejszych wspólnot świata ludzi nauki. Luminarzom nauki często wystarczy do uzyska­nia satysfakcji uprawianie „tabawy w naukę” we własnym, wysoce eksklu­zywnym gronie. Niektóre elity wierzchołków wielkich termitier społeczeństwa uczonych „Wielkiej Nauki”uniezależniają się poniekąd od tych wszystkich, którzy w normalnych warunkach są publicznością „wyznawców” autorytetu. To „uniezależnienie się” polega po prostu na obywaniu się bez nieustan­nych dowodów uznania ze strony „pospólstwa”, a zwłaszcza na braku potrze­by starań o takie dowody.